دریافت نسبت به مدرنیته در معماری را معمولاً در چارچوب ایدۀ «روح زمان» بیان می‌کنند، رویکری نسبت به فرمِ معماری که بنیادش باور به زمانِ پیش‌رونده است. کتابِ تأخّر این موضوع را بررسی می‌کند که معماری چطور می‌تواند با روش‌هایی شگرف و متقاعدکننده، خلاف این جریان‌های خطّی عمل کند. نویسندگان این کتاب چشم‌انداز متقاوتی را نسبت به فرم و زمان در معماری پیش می‌گذارند، چشم‌اندازی که آنْ دست قیود زمانیِ سبک را دور می‌زند که آن را «فرزند زمانه» می‌خواهد: تأخّر. به این منظور نویسندگان بر آثار و احوال سه معمار سدۀ بیستمی تمرکز می‌کنند که کیفیاتِ تأخّر را در طرح‌هایشان به ظهور رسانده‌اند: آدولف لوس، آلدو روسی، جان هیدوک. با تکیه بر نظریۀ انتقادی تئودور آدورنو و مطالعۀ او دربارۀ آثار متأخر بتهوون، نویسندگان نشان می‌دهند که چطور معماریِ این معماران کلیدی از حیث زمانی با عرف و انتظارات ناهمخوان بود و چطور تأخّر می‌تواند به منزلۀ صورتی از رهایی از بندهای زمانه عمل کند.
نویسندگان حوزه‌های معماری، موسیقی و فلسفه را در کنار هم آورده‌اند و مثال‌های روشنگرانه‌ای از دوره‌های رنسانس و باروک مطرح می‌کنند تا نشان بدهند در معماری امروز چطور از مفهوم تأخر برای رهایی از محدودیت‌های سبکی بهره می‌برند. نتیجه بسط ظرفیت انتقادی معماری و پدید آمدن روشی جدید در تحلیل است.
Lateness
Peter Eisenman and Elisa Iturbe
Princeton University Press, 2020
– فهرست مطالب کتاب:
Introduction
Lateness: Toward a Definition
Lateness in the Twentieth Century
Adolf Loos
Aldo Rossi
Jon Hejduk
Conclusion
– اطلاعات بیشتر:
https://press.princeton.edu/books/hardcover/9780691147222/lateness
سلسله نشست‌های نقد و بررسی کتاب: تأثیر هخامنشیان در دریای سیاه
بررسی کارنامه‌ی تاریخ‌نگاری دکتر سهراب یزدانی
تاریخ هنر: مفاهیم اصلی | پاره‌ای دیگر از کتاب‌نگاشت توضیحی نظریه‌های تاریخ معماری و هنر
مهرداد قیومی بیدهندی
دست‌خط آدمی | گزیده‌ای از «وعده‌ی دیدار در تاریخ: شکل‌هایی از مواجهه با کتاب‌های دست چندم»، نوشته‌ی سیدفرزام حسینی
وبگاه تاریخ‌پژوهی و نظریه‌پژوهی معماری و هنر
